ઉર્મિલા...

જેમ જેમ મન તને ઝંખ્યા કરે,
એમ એમ પુરાણના કોઈ પાત્ર સાથે મારું સામીપ્ય મને સમજાયા કરે..
પ્રેમની ગાંઠોમાં બંધાયેલા ઘણા નામ ઉપસ્યા કલ્પનાની પીંછીએ..

તને તો શ્યામ કહી દીધો- પણ એની સખીઓની જમાતમાં  હું કોણ?

રાધા કે ગોપીની જેમ પીયુ થી દુર રહેવાનું કદી પોસાય કોઈ ને?

નથી મીરા કે आण्डाल- જે સમાઈ પ્રિયતમની મૂર્તિમાં ખુદ ને ખોઈને...

નથી જોયા મેં રુકમણી ને મંદિરોમાં કૃષ્ણ સાથે,

સિયા કે રામ લખાય છે, પણ એય ક્યાં રહેલા આખો જન્મ સાથે ?!..

આ બધામાં એક જ પાત્ર મળ્યું મને- કૈક મારા જેવું..કે પછી હું એના જેવી!

ગમે એટલી ઈચ્છા ને પ્રેમ હોવા છતાં એ પતિ સાથે ના જઈ શકી..

દુનિયા ભરનું ધૈર્ય બસ એની એક પાસે જ હોય એવું લાગે છે..

પતિ વનમાં ને, એની રાહ માં દરવાજે એ ચૌદ વરસ જાગે છે..

તું પણ થોડોક એના સ્વામી જેવો- નાક પર ગુસ્સો, દિલમાં જુસ્સો..

પ્રાથમિકતાઓને ચાહતો, પણ અર્ધાંગીની એ તારો જ હિસ્સો..

તું તારા કર્તવ્યોથી સભાન, નિશાના પર જ તીર લગાવનાર..

ને અહી હું- કોઈ વાંક વગર પ્રતિક્ષામાં –કદાચ એની જેમ જ-

લિખિતંગ -તારી ઉર્મિલા..
-Anita R.

वो मौसम का झोंका..

किसी मौसम का झोंका था, जो इस दीवार पर लटकी हुई तस्वीर तिरछी कर गया है ..

गये सावन में ये दीवारें यूँ सीली नहीं थी

ना जाने क्यों इस दफ़ा इनमे सीलन आ गयी है,

दरारें पड़ गयी हैं

और सीलन इस तरह बहती है जैसे,

खुशक़ रुखसारों पे गीले आँसु चलते हैं...

ये बारिश गुनगुनाती थी इसी छत की मुंडेरो पर

ये घर की खिड़कियों के काँच पर उंगली से लिख जाती थी सन्देसे 

गिरती रहती है बैठी हुई अब बंद रोशनदानों के पीछे.

दुपहरें ऐसी लगती हैं,

बिना मुहरों के खाली खाने रखें हैं

ना कोई खेलने वाला है बाज़ी

और ना कोई चाल चलता है

ना दिन होता है अब, ना रात होती है, सभी कुछ रुक गया है

वो क्या मौसम का झोंका था, जो इस दीवार पर लटकी हुई तस्वीर तिरछी कर गया है..

- Gulzar (from movie: Raincoat) 

સંધ્યાના બે રંગો

સંધ્યાના બે રંગો જેવા આપણે બેઉ,

એક ગુલાબી ને કેસરી બીજો..

એકબીજા માં ખોવા છતાં.., કદી એકમેક નું અસ્તિત્વ ન ભુલાવતા..

આપણી જેમ જ ,નહીં?

કોઈ વાર આકાશ વધુ ગુલાબી લાગે,

જાણે કેસરિયો આજે રિસાયો છે ,
ને એની ગુલાબી પ્રિયતમા અહી-તહીની વાતો થી એને મનાવવા મથી રહી છે...

તો ક્યારેક વળી ગુલાબી પણ હઠ કરતી હશે ને?

મારા બાલિશ નખરાઓ જેવી રીતે તું નિભાવે છે..?!

સંધ્યા ત્યારે ખીલે – જયારે આકાશ મન મુકીને વરસ્યું હોય..

મારી નાનકડી દુનિયામાં તારું આગમન એટલે જ થયું હશે?મન મુકીને વરસવા માટે?!

શબ્દોને હવાનું માધ્યમ જોઈએ.. પણ મારી લાગણીઓને બસ તારી એક નજર પુરતી છે..

હસતા ચહેરા પાછળની મારી ઉદાસી,
 કદી ના રોવાયેલા આંસુઓ- આટલું બધું એક કાચી સેકન્ડમાં તને કોણ કહી જાય છે?

યાર મને એક ફરિયાદ છે..
સાંજે ઘરે પાછા ફરતા પક્ષીઓની કતારો જોઈ છે? સંધ્યા સમયે બધાને પોતાના સ્નેહી યાદ આવે છે..

જયારે સાંજ ના કેનવાસ પર રંગોની પીંછી ફરે, 
ત્યારે એને સંધ્યા “ખીલી” એમ કહેવાય..

તો પ્રેમમાં તો યાદો રૂપી રંગોની આખી પ્યાલી ઢોળાય, 
તો પછી પ્રેમમાં “પડવું” એમ શાને કહેવાય છે?

તું મને એમ કહે કે આપણે વિના કારણે કેમ આટલું બધું ઝઘડતા હોઈશું?

બિલાડીના બે બચ્ચાઓની માફક નાની નાની વાતે લડી પડીએ છીએ ને?!

પણ સાચું કહું, મને એના વિના ચાલતું પણ  નથી..

મતભેદ થયા પછી પણ મારા મન પર બસ તું જ તું છવાય છે!

તારે મઢેલી રાતો હોય કે હોય ભરચક્ક ઉનાળો,

ગુલમહોર અને રાતરાણીમાંથી પણ હું તારી મહેક પામું છું..

દુનિયા આખી ના વ્હાલનો પ્રતિસાદ તે મને તારામાં શોધી આપ્યો, માન્યું !

પણ ,હું તો દર વખતે બસ તારા હોવાપણામાં જ ખોવાઈ જાઉં છું..

- Anita R. 

The Bond..

A Faked Life!!

Life – Just 4 Letters! 

જિંદગી- બસ ત્રણ અક્ષરો!

એક શ્વાસમાં બોલાઈ જતા આ નાનકડા શબ્દો જીવાતાં જીવાતાં કેટલા લાંબા થઇ જાય છે! કેટલા બધા 

Complicated થઇ જાય છે..  એના પ્રશ્નો પણ એટલા જટિલ કે એક નો જવાબ મળે ન મળે, ને તરત બીજો હાજર! કોઈ કોઈના તો જવાબ પણ ના મળે.. અને ક્યારેક સવાલો એના એ જ હોય તો આપણા જવાબો ફરતા રહે છે..

એક રીતે જોવા જઈએ તો પહેલા બધું જ સમજની બહાર હતું. પૃથ્વી ફરે છે કે નહિ? સૂર્ય કોની આસપાસ પરિભ્રમણ કરે છે? આ ચંદ્રના ચક્કરો શું દર્શાવે છે? -બધું જ અસામાન્ય લાગતું, ધીમે ધીમે માણસજાતને બધું સમજાયુ. બધું Predictable થયું. એને આધારે જ "સમય" નામનો શબ્દ અસ્તિત્વમાં આવ્યો.એને આધારે જ આપણા બધા Schedules બન્યા- Calendars બન્યા.પણ કઈ તારીખે શું બનશે -એ એટલું જ uncertain -એટલું જ unpredictable .

આપણી આખી જિંદગી આવી જ uncertainty માં વીતે છે. Every day we try to do something that makes sense in life,પણ થાકવાનું ના પરવડે એવી આ દોડમાં ક્યારેક થોભીને પાછળ નજર કરીએ, તો એવી જ ક્ષણો દેખાય જેમાં કોઈ sense નહોતી. ધૂળ ખાવાને લીધે પડેલો માર, પતંગિયાનો રંગ પકડવાની ઈચ્છા, વાર્તાના પાત્રોને મળવાની કલ્પના - બધું જ sense વિનાનું ! છતાં એ અમૂલ્ય વસ્તુઓથી હૃદયનો એક ખૂણો હંમેશા ખુશનુમા રહે છે... આપણે આપણો સમય જીવતા રહીએ છીએ..આગળ વધતા રહીએ છીએ..-મનથી અથવા કમને !

ક્યારેક કોઈનો સાથ અચાનક છૂટી જાય- એનું જીવાતું Routine આપણામાંથી  બાદ થાય ત્યારે જીવનનો અરીસો અસંખ્ય ધારદાર કરચોમાં ફેરવાઈ જાય- એ તાજા ઘાવો ને ઊંડે કશે દફનાવીને પણ આપણે Move on થતા રહીએ છીએ. લાગે કે આપની અંદરનો કોઈ ભાગ એ સાથે લઇ ગયું. ખોવાયેલા Puzzle piece ની જેમ. જ્યાં માત્ર એક જ ભાગ બંધ-બેસે. એ અધુરી puzzle game લઈને પણ આગળ વધતા રહીએ છીએ.-વધવું પડે જ છે...

લોટ દળતી જૂની ચક્કીઓના પાટાની જેમ- સતત . અવિરત. એ જ તો  formulae છે.

બધાની ને આપણી ખુદની જરૂરિયાતો પૂરી કરતાં જ તો એનો અંત આવે છે..

ક્યારેક એવું થાય કે માણસ socialize થયો જ ન હોત તો ? !

તો  Lyf ની વ્યાખ્યા કદાચ જુદી હોત.. કદાચ, મહોરા બનાવવાની જરૂર જ ના હોત! 

 Life must be so easy to FAKE..નહિ ?